Зноў ня шлюць часапісы дзякло...
Паштальён, як і вецер, прыносіць
толькі шматкі
восеньскага туману.
Зноў куламесы ў нашых сталіцах…
Я выходжу на пляц,
дзе спыняецца апошні аўтобус.
У цемры салёну –
толькі шоргат
скамечаных газэтаў і твараў.
Зноў халодны, касы хвошча дождж...
Я блукаю па вуліцах,
блытаюся ў пад’ездах,
заходжу ў чужыя кватэры.
Доўга, мокры, стаю ў калідорах,
але мяне ніхто не заўважае.
Зноў трэба вяртацца.
Адмыкаю замок,
перакульваю крэсла і чую:
«Не запальвай сьвятла...»
1990
|
|
